Rozdział 4 cz.2

-Chodzi pieszo. -Dlaczego? -Nie lubi, jak ludzie go worzą. To dziwne, Murphy, więc nie pytaj.-Ashton pokręcił głową, patrząc na chodnik. -Jak się nazywa? Może go znam.- powiedziałam. Wiedziałam, że każdy tutaj mnie zna a ja znam każdego, kto tu mieszka. Oprócz Ashtona, ale zawsze każdy wyjątek jest potwierdzeniem reguły. -Nie znasz go, mogę ci to zagwarantować.-roześmiał się. Podrapał się po głowię i odwrócił się, jakby czegoś zapomniał. -Czemu nie?-spytałam -Wiem, że znam wielu ludzi. -Tak Murphy, wiem. Ale nie znasz go, a on ciebie, więc to nie ma znaczenia.-przewrócił oczami i odwrócił się ponownie, aby wrócić się skąd przyszliśmy. -Dokąd idziesz?- zawołałam za nim, przyśpieszając tempa, aby nadążyć za nim. -Do domu-krzyknął przez ramie, choć szłam tuż za nim. Zatrzymał się na chwilę i wskazał na papierosa, którego trzymałam w ręku- Zamierzasz kończyć?- w milczeniu podałam mu go. Wciąż nie rozumiałam, jak on może tyle palić w tak krótkim czasie. -Nie potrzebujesz iść do domu? Tylko tyle.-zatrzymałam się i wyciągnęłam telefon z kieszeni, by sprawdzić godzinę.- Jest dopiero 7:15.- Ashton roześmiał się -07:15 jes naszą godziną. -Co?- uniosłam brew. -Nieważne. -Wiesz, że możesz się mnie zapytać o co chcesz-powiedziałam chwytając Ashtona. -Wiem, ale nie potrzebuje-westchnął, przeczesując palcami włosy. -Założe się, że to nieprawda.-Złapałam go za ramię i odwróciłam go, zatrzymując nas poraz kolejny. -Dobrze. Chcesz, żebym cię o coś zapytał?- posłał mi sarkastyczny uśmiech. Wyraźnie nie był rozbawiony, ale starał się, jak tylko mógł, żeby przestała go denerwować. -Tak.- sprecyzowałam, puszczając Ashtona.-Proszę. -Lubisz The Killers?-zapytał. Usta ułożył w wąską linię, jakby nie obchodziła go moja odpowiedź. Nie miałam pojęcia, kto to The Killer. Jestem pewna, że Ashton nie czeka na moją odpowiedź. -Czy to jest naprawdę twoje pytanie?-roześmiałam się. To była najbardziej nieciekawa rzecz, o jaką mógł mnie zapytać. -Czy lubisz The Killers?-zapytał się jeszcze raz podnosząc na mnie głos. -Um, co?-uniosłam brew. -Wow, ok. Przyjdź ze mną porozmawiać, jak znajdziesz jakąś dobrą muzykę.-jęknął. Przez reszte naszego spaceru milczał. Ashton nigdy nie pofatygował się, aby powiedzieć mi czemu tak szybko odpuszcza i nigdy nie pyta ponownie. Dotarliśmy do mojego domu i zatrzymaliśmy się , czekając aż to drugie coś powie. -Coż, mam nadzieje, że nie będziesz rozmawiać o tym z przyjaciółmi.-odezwał się pierwszy, wkładajac ręce do kieszeni. -Nigdy więcej.-uśmiechnęłam się, cofając się w kierunku drzwi, depcząc świerzo skoszoną trawę, jak wcześniej Ashton. Szedł za mną. Zaczął grzebać po kieszeniach i wyciągnął paczkę gum i wręczył mi lisek. Spojrzałam na niego jak na wariata. -To jest guma. Za tania dla ciebie? Ten smak jest dobry, więc weź.-powiedział, gdy nie wzięłam od niego listek. -Chcesz mi powiedzieć, że mam nieświerzy oddech? Czy co?-zapytałam. Nagle zaczęłam być bardziej świadoma na aspekty mojego wyglądu. -Nie,przecież paliłaś. Pomyślałem, że twoi rodzice chcieliby porozmawiać, to mogliby wyczuć.-wyjaśnił. Byłam zaskoczona,jaki okazał się miły. Tak jakby przeczuwał, że będę miała kłopoty, że się skradam z nieznajomym chłopakiem i jeszcze jakby wyczuli dym. -Prawda- powiedziałam, biorąc gumę odniego- Dziękuje. -Właściwie to uważam na ciebie-zagryzł wargę, ukrywając uśmiech. -Oczywiście, że uważasz. -Dobranoc, Murphy.-pomachał mi na pożegnanie i odszedł. -Do jutra, Irwin.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Wydawało się tego więcej. Ale najwidoczniej zapomniałam o notce zapisanej od autorki i tylko tyle miejsca ten rozdział zajmuje ;)